Recenzja obrazu  "Płomień przebudzenia" 
Obraz, który widzimy, przenosi nas w przestrzeń wyobraźni, w której naturalne elementy i surrealistyczne motywy łączą się w wizualnej symfonii. Kompozycja przedstawia kobietę stojącą na krawędzi pustynnego krajobrazu, której wzrok jest skierowany ku niesamowitemu, nieziemskiemu obiektowi unoszącemu się w powietrzu. Centralny element obrazu – złota kula otoczona dynamicznymi, niemal płomienistymi formami – staje się dla widza źródłem fascynacji i refleksji.
Krajobraz w dolnej części obrazu odwołuje się do pustynnych pejzaży, sugerując surowość natury i jej nieprzystępność. Artystka z wyczuciem operuje barwami ziemi, takimi jak ciepłe odcienie brązu, złota i ochry, tworząc tło, które kontrastuje z chłodniejszymi tonami nieba. Skały i piaszczyste formacje, choć realistyczne, są przedstawione z lekkim surrealistycznym odcieniem, podkreślając atmosferę nieznanego i tajemniczego.
 
Kobieta w obrazie, podobnie jak w wielu innych pracach tej artystki, jest uosobieniem odwagi i poszukiwania. Stojąc na skraju pustkowia, zwrócona ku nieznanemu, symbolizuje wewnętrzną podróż, być może duchowe poszukiwanie prawdy lub sensu. Jej postać, delikatna, ale pełna determinacji, przywodzi na myśl klasyczne archetypy podróżniczek, które kroczą ku nowemu, nieznanemu światowi. Jej zwiewna suknia kontrastuje z monumentalnością otaczającego krajobrazu, co dodaje kompozycji poczucia ruchu i dynamizmu.
 
Centralnym punktem obrazu jest jednak złota kula, otoczona formami przypominającymi płomienie lub skrzydła. To niebiańskie, niemal kosmiczne zjawisko, może być interpretowane jako symbol wiedzy, energii, boskości lub czasu. Złoto, używane tu z umiarem, dodaje kompozycji elegancji, jednocześnie podkreślając mistyczny wymiar. Forma ta, unosząca się ponad krajobrazem, zdaje się być czymś więcej niż tylko fizycznym obiektem – być może jest to portal do innego wymiaru, metafora oświecenia lub klucz do zrozumienia sił rządzących wszechświatem.
Kompozycja obrazu jest dynamiczna, a zastosowanie światła i cienia tworzy silny kontrast, który buduje napięcie. Promienie światła wyłaniające się z centralnego punktu przecinają ciemniejsze odcienie nieba, tworząc efekt niemal boskiej interwencji. Artystka umiejętnie operuje kolorystyką, balansując między ciepłem pustynnych tonów a chłodnymi barwami nieba i świetlistych form, co nadaje obrazowi głębię i trójwymiarowość.
 
Tematyka dzieła można interpretować wieloznacznie: jako refleksję nad relacją człowieka z kosmosem, symboliczne przedstawienie duchowego przebudzenia, czy też alegorię podróży ku nieznanemu. Kobieta stojąca naprzeciw wielkiego, złotego obiektu może symbolizować nasze codzienne wyzwania, konfrontację z nieuchronnym czy nieznanym, a także poszukiwanie głębszych odpowiedzi na pytania dotyczące naszej egzystencji.
 
Obraz jest doskonałym przykładem surrealistycznej sztuki, która zachęca widza do kontemplacji, wprowadzając go w świat pełen metaforycznych znaczeń i nieokreślonych przestrzeni. Jego harmonia kolorystyczna, symboliczna głębia i precyzja techniczna sprawiają, że dzieło to zasługuje na uwagę zarówno estetyczną, jak i filozoficzną.